Nilai Sebuah Nama

Pada tahun 1898, suatu peristiwa yang menyedihkan berlaku di Rockland County, New York. Seorang kanak-kanak telah meninggal dunia dan jiran-jiran sedang sibuk membuat persiapan untuk mengebumikan mayatnya. Joe Farley menuju ke bangsal untuk menambat kudanya. Ketika itu tanah sedang diseliputi salji, suhu sejuk dan cuaca sangat buruk.

Kuda itu sudah beberapa hari tidak dilatih, telah menjadi liar dan telah menyepak kedua-dua kakinya ke belakang. Sepakan itu telah terkena Farley sehingga menyebabkan kematiannya. Oleh yang demikian, pada hari itu terdapat dua mayat yang harus dikebumikan.

Joe Farley meninggalkan seorang isteri dan tiga orang anak lelaki, serta beberapa ratus dolar daripada syarikat insurans. Anaknya yang tua, Jim beusia sepuluh tahun, bekerja di kilang batu bata. Tugas beliau adalah mengangkat pasir dalam kereta sorong, menuangkannya di dalam acuan dan kemudian mengeringkannya. Dengan yang demikian, Jim tidak berkesempatan untuk mendapat pendidikan di sekolah.

Biarpun begitu beliau tidak melupakan sifat-sifat semulajadinya : Peramah dan pandai bergaul dengan sesiapa sahaja. Kemudian beliau menceburkan diri dalam lapangan politik dan mengembangkan bakatnya dengan kemampuan mengingati nama-nama orang. Walaupun beliau tidak pernah bersekolah namun sebelum umurnya mencapai empat puluh enam tahun, sebanyak empat buah universiti telah mengurniakan gelaran ijazah Doktor Falsafah kepadanya.

Kemudian itu beliau telah menjadi Pengerusi Jawatankuasa Pusat Parti Demokrat dan juga memegang jawatan Pengerusi Jawatankuasa Pos, Telegraf dan Telefon. Saya telah mewawancara beliau dan bertanyakan rahsia kejayaannya. “Bekerja kuat,” jawab Jim. Saya membalas dengan mengatakan, “Saya tidak percaya.” Lantas beliau bertanya apakah alasan saya mengenai kejayaannya. Saya menjawab, “Saya difahamkan bahawa tuan boleh mengingati nama sepuluh ribu orang dengan nama pertama mereka.” “Kamu salah,” tingkahnya, “saya boleh mengingati nama lima puluh ribu orang dengan nama pertama mereka.”

Cuba anda bayangkan. Kebolehan itulah yang telah membantu Jim membawa Franklin D. Roosevelt menduduki Rumah Putih ketika beliau menjadi pengurus kempen bekas Presiden itu pada tahun 1932.

Sebelum peristiwa itu berlaku, Jim pernah mengembara sebagai jurujual barangan gipsum, dan ketika menjadi kerani di Stony Point, kampung tempat beliau dilahirkan, beliau telah mencipta satu sistem untuk mengingati nama-nama.

Pada permulaannya, ianya adalah mudah. Apabila beliau bertemu dengan seorang kenalan baru, beliau akan bertanya namanya dan nama pertamanya, sudah berumahtangga atau belum, berapa anaknya, apakah pekerjaanya dan beliau memasuki parti politik apa. Fakta-fakta ini disimpannya secara tersusun di dalam ingatannya. Oleh itu tatkala beliau berjumpa lagi dengan rakan itu, walaupun mereka berjumpa setahun kemudian, beliau menjabat tangannya dengan mesra, sambil menyebutkan namanya dan nama pertamanya, bertanyakan keadaan isteri dan anak-anaknya dan segala hal yang pernah diceritakan kepadanya semasa pertemuan pertama mereka dahulu.

Demikianlah seterusnya Jim Farley memperluaskan hubungan persahabatannya. Ketika beliau menjadi tokoh penting dalam Parti Demokrat dan mengetuai kempen pilihanraya Roosevelt, selama berbulan-bulan sebelum itu, beliau menghantar surat kepada rakan-rakannya. Setiap hari, beratus-ratus pucuk surat dikirimkannya kepada mereka itu yang berada di seluruh Amerika. Malah adakalanya beliau menggunakan keretapi dalam menjalankan kempennya. Dalam tempoh sembilan belas hari, beliau telah mengunjungi dua puluh buah negeri dan membuat perjalanan sejauh tiga puluh ribu kilometer untuk mengunjungi rakan-rakan lamanya.

Apabila beliau pergi ke sesuatu tempat, beliau akan meminta rakan-rakannya itu mengunjunginya walaupun ketika beliau sedang bersarapan. Setiap kali bercakap dengan orang-orang itu, beliau berjaya bercakap dari hati ke hati dengan mereka dan seterusnya meyakinkan mereka bahawa Roosevelt adalah calon yang paling sesuai bagi jawatan Presiden Amerika. Begitulah yang dilakukan pada setiap hari bagi mencapai maksudnya.

Jika dikira, senarai namanya sangat panjang, mengandungi beribu-ribu nama. Setiap orang yang tersenarai namanya, akan menerima surat peribadi daripada Jim, dan setiap surat itu bermula dengan ungkapan “Encik Henry” atau “Encik John”, dan diakhiri dengan ucapan “Kawanmu, Jim”.

Semenjak kecil Jim mengetahui bahawa kebanyakan orang lebih menumpukan kepada nama mereka sendiri sahaja daripada nama-nama orang lain di seluruh dunia. Oleh itu cuba ingatkan nama-nama orang dan belajar menyebutnya dengan betul. Dengan cara demikian anda dapat memberikan ucapan selamat dengan mesranya kepada setiap orang yang anda temui. Namun jika anda terlupa nama atau mengejanya dengan salah, orang itu akan kurang menghargai anda. Sebagai contoh, saya pernah menganjurkan suatu kursus pidato umum di Paris dan menghantar surat kepada semua penghuni bandar itu yang berbangsa Amerika. Jurutaip-jurutaip berbangsa Perancis yang sebenarnya mempunyai sedikit pengetahuan mengenai bahasa Inggeris telah ditugaskan untuk menaip nama-nama itu. Mereka telah melakukan kesalahan ketika menaip. Seorang lelaki, pengurus sebuah bank Amerika yang besar di Paris telah menulis surat kepada saya yang isinya bernada marah kerana kesilapan ejaan namanya.

Dale Carnegie dalam buku “BAGAIMANA HENDAK MENDAPAT KAWAN DAN MEMPENGARUHI SESEORANG” terjemahan Yusof Hj. Wanjor, terbitan Thinker’s Library halaman 74 – 76.